Sluiten

Ieder kind is een genie

maar als je een vis

beoordeelt

op zijn vaardigheid

om in een boom te klimmen

zal het zijn hele leven

geloven dat het dom is

Albert Einstein

Deze prachtige woorden van Albert Einstein staan voorin mijn boek ‘Juf klapt uit de school’ en dragen mijn diepste missie van Anders Wijs uit. Als juf en schoolleider zag ik dagelijks dat we dit in ons onderwijssysteem doen, terwijl het niet werkt.

Integendeel zelfs, het werkt zelfs contra-productief.

Maar ook als moeder ken ik de wijsheid van deze woorden van mijn inspirerende leermeester.

Toen ik hoogzwanger was, wist ik het al. Mijn kind zou niet van stilzitten houden.

Hoewel ik als fervent lezer en enthousiast schrijfster zelf enorm fan was (en nog steeds ben) van stilzitten, leidde mijn dikke buik een eigen leven. Mijn buik stond nooit stil, als een kleine Cruyff werd er met effect tegen mijn ingewanden geschopt en Zonderland’s talent zou er zeker een concurrent bij krijgen, want de buitelingen rolden bijna mijn bolle buik uit.

Na de geboorte volgden een paar jaren die mijn premature vermoeden bevestigden, mijn kind had energie voor tien. Baby-massage was een drama, alle andere baby’s lagen rustig op hun buik, maar mijn kind bevond zich al kruipend in een of andere hoek. Koekoek. Mijn handen werkeloos achter zich latend. Ik gaf het op.

Babyzwemmen was wel haar ding, dus dat was een spartelende eerste uitlaatklep voor haar tomeloze energie. Dat stilzitten kon ik als pasgeboren mama wel op mijn inmiddels geslonken buik schrijven.

Toen ze bijna vier werd, zocht ik een school voor haar. Ik besloot als ervaren juf en betrokken mama gewoon wat scholen binnen te sluipen om mijn kennersblik en mijn moederhart de kans te gunnen een oordeel te vellen. In een grote school -te groot naar mijn zin, had zeker niet mijn eerste voorkeur- waren er vijf kleuterklassen. Vier waren hermetisch gesloten en ik zag door de vensters van elk lokaal veel kinderen op een stoeltje stilzittend in een kring. Luisterend naar de juf.

Het vijfde lokaal stond echter wagenwijd open en mijn aandacht werd getrokken door het gegil en plezier dat overduidelijk hier vandaan moest komen. Toen ik naar binnen keek, zag ik gespetter met water bij de watertafel en de zandtafel werd echt gebruikt aan de zandsporen onder de tafel te zien. In elke speel- en werkhoek was beweging en ontdekking te zien. Er was lol. En een juf die met zichtbaar plezier de groep begeleidde. Maar vooral: er werd bewogen. Bijna niemand zat stil. Behalve dan die drie kinderen die op een zitzak onderuitgezakt zaten te lezen. Mmm, mijn ding.

Ik besloot dat mijn kind bij die juf ‘op haar plek’ zou zijn en zo geschiedde.

Het ging twee jaren goed. Een blij meisje ging naar school, een blij meisje kwam uit school. Vol verhalen.

Toen mijn dochter 6 was, was het tijd voor de eerste dag in groep 3. Ze had er zin in, leren lezen, leren schrijven. Ze was er aan toe. Er zou een wereld voor haar opengaan. Verheugd als ze was, bracht ik haar naar school. Ze kreeg meteen een vast plaatsje in de klas. Ik hield die dag mijn moederhart een beetje vast en hoopte van harte dat mijn jarenlange onderwijservaring -ik weet dat groep 3 nogal een overgang is- ongelijk zou kunnen hebben. Tevergeefs.

Mijn onbestemde moederbuikgevoel had helaas gelijk gekregen. Na de eerste dag vroeg mijn dochter huilend. ‘Waarom moet ik nou ineens zoveel stilzitten?’. De eerste maand werd een drama.

Tot ze thuiskwam en opgelucht vertelde: ’Mama, ik heb een oplossing’. Ze vertelde me dat ze nu gewoon erg vaak naar de wc ging tussendoor.

En weet je mama wat ik dan doe? Dan trappel ik met mijn voeten en doe ik de handstand op de wc en dan kan ik daarna weer een tijdje stilzitten zoals dat van de juf moet’. Trots als ik was op zoveel inventiviteit, knuffelde ik mijn dochter. Net zo opgelucht als haar.

Het doet mij denken aan het stukje van Sir Ken Robinson, ‘She’s not sick, she’s a dancer’, uit het beroemde filmpje ‘ How school kills creativity.’ Het meisje waar hij over vertelde, had de leeftijd van mijn dochter,

Toen Gillian 7 jaar was kregen de ouders een brief van school.

Volgens hen had ze een leerstoornis, ze kon niet stilzitten en zich

maar moeilijk concentreren. (ADHD was nog niet een gebezigde term in die tijd)

De ouders namen het bericht serieus en besloten de dokter te bezoeken.

De dokter observeerde Gillian en zag een meisje dat haar uiterste best deed om stil te zitten. Toen hij haar vroeg of ze zelf ook last had van haar beweeglijkheid in de klas, antwoordde Gillian dat ze vond dat er niets ‘mis’ met haar was behalve dat ze school gewoon niet interessant vond.

Daarop nodigde de dokter haar moeder uit om even op de gang te praten.

Tegen Gillian zei hij: ‘ We komen zo terug. Niks aan de hand, maak je geen zorgen.’

Vlak voordat hij de deur uitliep, zette hij de radio aan waarop klassieke muziek te horen was’.

Door een klein raampje konden de dokter en haar moeder zien wat er in de klas gebeurde: Gillian stond op en begon te bewegen.

Na een paar minuten zei de dokter:

Er is niets mis met uw dochter, ze is een geboren danseres’.

U zou er goed aan doen, om haar danslessen te laten volgen.

Nog diezelfde week nam haar moeder Gillian mee naar een balletschool.

Vanaf het moment dat ze daar binnenliep voelde ze zich als een vis in het water.

Ze verwoordde het zo:

Er waren allemaal kinderen die net als ik niet stil konden zitten’.

Ze vond het heerlijk en bleek al snel een natuurtalent te zijn.

Nu is ze 88 jaar en kijkt ze terug op en glansrijke balletcarriere, ze danste de prachtigste solo’s voor het Royal Ballet en choreografeerde de musical Cats.

Ze is gelukkig getrouwd en multi-miljonaire

En het mooiste…. ze danst nog steeds.

Mijn meisje komt er ook wel. Ook al is het huidige onderwijssysteem nog niet klaar voor haar. Mijn onlangs geschreven boek ‘Juf klapt uit de school’ is mijn wapenfeit waarmee ik hoop het reguliere onderwijs bewust te maken van ieders talent en hoe we dat ruimte zouden moeten geven binnen ons onderwijs. ‘Ieder kind is Anders Wijs’ en daarom zouden we het onderwijs Anders Wijs moeten maken. Mijn 22 jaar ervaring als juf/schoolleider heeft me meer dan genoeg laten zien waarom ons systeem niet meer werkt.

Als moeder heb ik echter wel de vrijheid om mijn kind te geven wat ze nodig heeft. Ik geef haar in haar vrije tijd ter compensatie alle ruimte om te bewegen. Turnen is haar lust en haar leven en hockey doet ze ook met verve. Laatst was ze grieperig en chagrijnig. Bovendien was het weer druilerig. Ik wilde haar thuishouden van veldhockey dit keer. Ik werd terechtgewezen. ‘Nee, mama dat moet je juist niet doen, ik word gelukkig van sporten. Dus laat me gaan’. Ik liet haar gaan. Na een uur keek ik in een stralend paar ogen. ‘ Zie je wel dat ik weer blij kijk?’ En ik zag het.

Mijn dochter komt er wel.

Het onderwijs geef ik -inmiddels als eigenaar van Bureau Anders Wijs- graag een zetje in de goede richting. Richting Anders Wijs.

Ik weet zeker dat we daar aan toe zijn. Laten we in beweging komen. Als ouders, als onderwijsgevenden. Laten we kijken waar kinderen van nature goed in zijn en manieren vinden om van ons niet meer ‘ passend’ onderwijs weer werkelijk kloppend onderwijs te maken. Uit het hart voor onze kinderen, met oog voor alle talenten. Ik weet zeker dat ze ons later dankbaar zullen zijn als we hen nu de ruimte geven om te kunnen groeien en bloeien.

Jellie de Roos

Auteur: ‘ Juf klapt uit de school’

Eigenaar Bureau Anders Wijs, een bureau dat teams en leerlingen helpt vanuit hun eigen talent te leren en les te geven via lezingen en trainingen.

www.anders-wijs.nl

info@anders-wijs.nl