Doe wat je hart je ingeeft… Bureau Anders Wijs
Ik heb een vriend die een boerderij met paarden heeft. Zijn huis heb ik af en toe mogen gebruiken om bijeenkomsten te organiseren om geld bij elkaar te krijgen voor kinderen die op welke manier dan ook steun of hulp nodig hebben. Ik leid elke bijeenkomst dan ook telkens weer in met deze zin: ‘Ieder kind heeft een droom….’ Het volgende verhaal illustreert heel goed wat ik daarmee bedoel.
De laatste keer dat ik er was stelde hij mij voor met de volgende woorden; ‘Ik wil u even vertellen waarom ik deze mevrouw toestemming geef om gebruik te maken van mijn huis. Dat heeft te maken met een verhaal over een jongen die de zoon was van een rondreizende paardentrainer. Samen trokken vader en zoon van stal naar stal, van boerderij naar boerderij en van renbaan naar renbaan. Daar werden dan de paarden gedresseerd tot de klus geklaard was en het tijd was om verder te trekken.
Een minder fijn gevolg van dit rondtrekkende bestaan was dat de schoolopleiding van de jongen steeds werd onderbroken. Toen hij in zijn eindexamenjaar zat, moest hij een opstel schrijven over wat hij wilde worden.
Die avond schreef hij een stuk van zeven pagina’s over zijn droom om op een groot stuk grond een prachtige boerderij met paarden te hebben. Hij beschreef de droom in de kleinste details en maakte er zelfs een nauwkeurige plattegrond bij.
Vol trots -want hij had er echt zijn best op gedaan- leverde hij de dag daarop zijn werk in bij zijn leraar. Twee dagen later kreeg hij het terug met een dikke onvoldoende en de opmerking: ‘Na de les bij me komen’.
De jongen met de droom ging na de les naar zijn leraar toe en vroeg oprecht verbaasd: ‘Waarom heb ik een onvoldoende gekregen?’ De leraar antwoordde dit: ‘Wat jij beschrijft is geen realistische droom voor een jongen als jij. Je vader reist rond. Je hebt geen geld. Voor deze droom heb je veel geld nodig. Je moet land kopen, paarden betalen en ze kunnen verzorgen. Dat lukt jou nooit. Dus als je nu een realistischer opstel schrijft, kun je misschien een hoger cijfer krijgen.’
De jongen ging naar huis en dacht lang na over het gebeurde. Hij vroeg zijn vader wat hij moest doen. Zijn vader zei: ‘Luister jongen. Dit moet je echt voor jezelf beslissen. Ik denk wel dat dit heel belangrijk is voor jou.’
Nadat hij er een week over had lopen nadenken, leverde de jongen toch zijn oude opstel in, zonder veranderingen. Hij zei erbij:
Laat u die onvoldoende maar staan, dan houd ik mijn droom.
Toen draaide mijn vriend zich naar de groep en zei: ‘Ik vertel u dit verhaal omdat u hier in deze boerderij zit, gebouwd op een groot stuk grond waarop mijn prachtige paarden staan. Net zoals ik ooit in mijn opstel schreef. Dat opstel heb ik nog steeds; het hangt daar ingelijst naast de open haard’.
‘Het mooie staartje van dit verhaal is echter dat diezelfde leraar vorig jaar met dertig kinderen hier gekampeerd heeft. Toen hij vertrok zei hij tegen me: ‘Ik was vroeger een nare man als het op dromen van kinderen aankwam. Ik ben blij dat jij je daar niets van aan hebt getrokken en je droom toch hebt waargemaakt.’
Met mijn opstel wil ik dan ook iedereen aan het volgende herinneren;
Laat niemand je je dromen afnemen, doe wat je hart je ingeeft, hoe dan ook
Jellie de Roos
‘Juf klapt uit de school’
Bureau Anders Wijs
www.anders-wijs.nl