‘Juf, kan ik iets voor je doen?’ Zijn hongerige ogen keken mij hoopvol aan. Bij rekenen en taal zat hij steevast zuchtend bij mijn instructietafel. ‘Moeten we dit nu alweer…?’ Het voelde voor mij soms als -excusez les mots- trekken aan een dood paard om zijn hersencellen richting de gewenste antwoorden te loodsen. Zijn dramatisch lage Cito-scores, die als keurige vijfjes (laagste scores) op een rijtje dansten, deden me meer dan eens wanhopig twijfelen aan mijn onderwijzerscapaciteiten.
Maar wanneer er een klusje geklaard moest worden, waar handigheid of technisch inzicht voor nodig was, dan stond hij als haantje de voorste bij mijn bureau.
Eerlijk gezegd had ik dit keer niets bedacht. Mijn hersenen draaiden op volle toeren om voor hem wederom een praktische taak te verzinnen waardoor ook hij vandaag met zijn twee rechterhanden weer even tot zijn volle recht zou kunnen komen.
Met techniek blonk hij uit door alles met zijn handen te kunnen maken wat zijn hoofd had uitgedacht. Dat vond ik zo knap! Ook had deze jongen een gouden hart. Onlangs had hij tijdens crea samen met medeleerlingen een mooie houten fietskar gemaakt, waarmee hij de zware boekentas van een gehandicapte medeleerling wist te vervoeren. Dat deed hij dan ook elke dag trouw. Maar ook tussendoorklusjes maakten hem blij. Mij overigens niet minder. Mijn fietsbanden waren meer dan eens zorgvuldig door hem geplakt en mijn auto glom vaak als de beste in het rijtje van bolides van mijn collega’s.
Mijn standaardeis was echter het minimum aan sommen en rijtjes woorden, die door de taal-en rekenmethode werd opgedragen. Meer moest ik trouwens ook niet van hem verwachten, want dan was zijn spanningsboog echt over. Ik moest nu echt iets bedenken. ‘Vraag eens aan de conciërge of jij hem vandaag even mag helpen?’
Een dankbare blik werd mijn loon voordat ik hem de deur zag uitlopen.
Uit: ‘Juf klapt uit de school’
Bestelbaar op www.anders-wijs.nl
Jellie de Roos
Bureau Anders Wijs
portrait of a cute boy